186: Rondje Bloemendalerpolder

Het is zo’n zondagmiddag waarop je denkt: Wat zal ik nu eens gaan doen? Mijn vriendin ligt ziek op bed, ik heb een weekje krokusvakantie en het vriest niet meer. Genoeg redenen om er vanmiddag alleen op uit te trekken en een rondje om de Bloemendalerpolder te wandelen. Ik vertrek om 14.45 uur.

Afgelopen donderdagavond, 18 februari 2010, werd er een presentatie gehouden in het gemeentehuis van Weesp, over de plannen met de Bloemendalerpolder. Er was een fraaie maquette waar echter nogal wat aan ontbrak. Bert ter Beek, de boer met de houten vaten en bielzen, die ik even daarvoor tegenkwam in de Slijkstraat, miste zijn eigen boerderij. Ik stelde de vraag waar de beide begraafplaatsen van Muiden gebleven waren. De Sport Combinatie Muiden vroeg door middel van een luidruchtige demonstratie om aandacht voor de toekomstige huisvestingsproblemen van de club, omdat de provincie Noord-Holland de zogenaamde Brediusgronden tot bouwlocatie had bestempeld, terwijl Muiden deze als alternatieve sportlocatie zag, voor als de KNSF-plannen ooit werkelijkheid worden en de SC Muiden zal moeten verhuizen.

Nee, het vriest niet meer, maar er staat een waterige oostenwind. Ik loop langs de Rijksweg en maak een paar foto’s van de rotonde en de boerderijen in de buurt. De boerderij van de onlangs overleden Henk van Ginkel sr . maakt een verlaten indruk. In het weiland verderop lopen nog wat schapen, terwijl een paar koperwieken voor me uit vliegen. Een zwaan eet gras aan de oever van een half bevroren sloot.

Dit alles zal straks verdwijnen. Er komt op z’n best nat en droog grasland voor in de plaats. De vele boerderijen langs de straatweg worden gesloopt en een 12-baans snelweg zal met een aquaduct onder de Vecht door duiken. Aangeplant bos moet de nieuwe woningen in de polder beschermen tegen het gigantische verkeerslawaai en de enorme luchtvervuiling die deze monsterweg met zich mee zal brengen.

Mijn digitale camera begint heftig te knipperen. Ik stop een paar reserve batterijen in mijn toestel, maar die doen helemaal niets. Waardeloze troep! Dan maar de eerste batterijen een poosje in mijn broekzak dragen om op te warmen. De boerderij van Streefkerk oogt moderner, maar vertoont ook geen enkel teken van leven. Ik fotografeer de sporen van een tractor in het modderige weiland. Change batteries.

Er klinken sirenes. Op de snelweg scheurt een politieauto met blauw zwaailicht voorbij in de richting van Muiden. Even later rijdt hij in de tegengestelde richting terug. Er volgen twee gele ambulances. Ze stoppen ter hoogte van boerderij Land voor zand. Ik klim tegen het talud op en zie hoe een man uit een grijze personenauto op de vluchtstrook op een brancard wordt gedragen en naar een van de ambulances gebracht. Misschien hartproblemen. Een politieman maakt met zijn arm het gebaar ‘doorrijden’ tegen de passerende automobilisten. Mijn camera weigert dienst te doen. Dan niet.

Bij de Oude Papenlaan zie ik een hardloper richting de spoorlijn gaan. De boerderij aan het begin van de weg is zo te zien nog in bedrijf. De oudste bedrijven staan dicht langs de paralelweg, omdat de huidige A1 is opgeschoven naar de boerderijen. Enkele auto’s passeren me terwijl het begint te motregenen. Bij boerderij de Stolpen moet ik altijd denken aan Wim Staal, een jongen die ik kende op de Lagere school. Hij woonde op de eerste boerderij na de Stolpen. Daar was ooit autosloperij de Vos en nu het bedrijf van Van der Linden, die hoogwerkers verhuurt. De dinosauriers slapen nu, met hun lange nekken gestrekt.

Boerderij Kooilust was vroeger van de familie Beukenboom. Op 12 juni 1963 ontplofte opslagplaats de Eendenkooi nabij de huidige Maxis. Er lag 30.000 kilo springstof. De boerderij liep grote schade op.

Boer A. J. Beukenboom vertelde in 2004 dat zijn vader tot 1895 eenden ving in de kooi nabij het huidige Amsterdam-Rijnkanaal. De dieren werden in Amsterdam voor 35 cent verkocht op de markt. Het riet dat in de kooi werd gesneden werd verkocht aan bollentelers in Aalsmeer. In de afgelopen 100 jaar is de kooi dichtgegroeid met bomen en (braam)struiken en vrijwel ondoordringbaar. In de plannen van de projectontwikkelaars zal de endenkooi weer een rol gaan spelen.

Ik neem een paar stophoestjes. Af en toe zit er een natte sneeuwvlok tussen de regendruppels. Bij het Kanaal kom ik de hardloper tegen die ik op de Papenlaan zag rennen. Hoi. Het enorme vrachtschip “ Orgula” uit Rotterdam glijdt voorbij. Ik kan de stuurman niet eens zien in de reuzencabine. Bij het gemaal “Papenland” hangt de vlag van het Hoogheemraadschap uit. In de luwte van de Muider spoorbrug eet ik een halve mueslireep. Een trein dendert over mijn hoofd heen. Het is een paar minuten voor vier. De oostenwind is guur, maar ik zwaai dapper met mijn blote rechter hand en mijmer over de treinramp die hier ooit plaatsvond. De spoordijk was verzakt door hevige regenval en de trein stortte in de diepte. Tientallen doden en gewonden waren het gevolg.

Een eenzame fietser groet vriendelijk. Ik kijk over de uitgestrekte polder en zie de kerktoren van Muiden in de verte. Hoe lang zal dit beeld nog bestaan? Bij het voormalige galgenbosje aan het begin van de Papenlaan is het rommelig en grauw. Ook dit cultuurhistorische element zal in de nieuwe plannen worden opgenomen. Of dit eveneens geldt voor de Duitse radarpost Seeadler is nog maar de vraag. De stenen gebouwtjes en de betonnen sokkels in de buurt van de Oude Papenlaan dienden voor het met enorme schotelantennes onderscheppen van geallieerde vliegtuigen in 1943. Ze zullen waarschijnlijk in het aan te leggen meer verdwijnen. Mijn handen worden nu echt koud. Honderden grauwe ganzen vreten het gras op in het weiland in de buurt van het station.

De wijk Leeuwenveld is bijna af. Om half vijf ben ik bij de rotonde voor de Bouhuystunnel. Nu nog even naar Muiden lopen. Op de reclameborden staat een brede gracht afgebeeld bij de nieuwe woningen. In werkelijkheid is het een vervuilde prutsloot. Mooie oude villa’s tegenover de begraafplaats tonen hun ware gezicht als je wandelt in plaats van fietst. Op de Korte Muiderweg is het druk. Ik zou kunnen kliften maar ik besluit door te lopen.

Ter hoogte van de boerderij van Bert ter Beek, waar de nieuwe vaarverbinding met de Vecht moet komen, inclusief een sluisje met café, kom ik Cor Smolders tegen met zijn brommobiel. Hij zwaait als ik opzij stap. Vijf minuten later, als ik ter hoogte van het Halfje ben, staat hij toeterend stil op het fietspad aan de overkant. Of ik mee wil rijden naar Muiden? Even aarzel ik; ik zou gaan wandelen. Maar het is geen prestatietocht en ik hoef niemand iets te bewijzen. Ik steek over en zit even later naast Cor in het wat krappe maar droge wagentje. Ik leg hem uit wat ik aan het doen was en hij zet me keurig voor de deur af. Het rondje Bloemendalerpol der is klaar. Tijd voor een hete kop thee! GK.