Aflevering nr. 150: Ouwe koek

Goed; ik geef toe dat ik een lekkerbek ben. Ik hou van snoepen en van zoetigheid. Misschien komt dat omdat mijn vader bij een chocoladefabriek werkte, hoewel mijn broers niet zoveel van snoepen houden als ik. Anderen zeggen misschien dat het aan mijn sterrenbeeld ligt (stier) of dat het in mijn genen zit. Hoe dan ook: Van jongs af aan heb ik graag koekjes, drop, snoepjes en andere zoetigheid gegeten.

Vanochtend ging ik met mijn vriendin Dora naar de Maxis. We haalden haar foto’s op bij de klanten-service van de C-1000 en bestelden op het terras van de Hema koffie, chocolademelk en aardbeiengebak. Ik verheugde me op het gebak maar het bleek wat taaier en minder vers dan ik had verwacht. Opeens herinnerde ik me de stroomstoring van de afgelopen dagen. Misschien had men het gebak in de diepvries gezet, maar dan zou het ontdooid moeten zijn. Wellicht was er gewoon gisteren veel overgebleven door het slechte weer. Het regende pijpenstelen.

We aten het gebak gewoon op en fietsten langs het Amsterdam-Rijnkanaal naar Weesp. Op de markt kocht ik zoals gewoonlijk een zakje harlekijntjesdrop, omdat helaas de dikke verkeersdrop nog niet in voorraad was. Na een verkenning van de rest van de markt en het kopen van een stuk kaas voor mijn ouders, liepen we terug. Dora ging groente en fruit halen bij een grote kraam en ik bestelde, zoals altijd de laatste weken, een grote stroopwafel bij de kraam daarnaast. De wafels worden ter plaatse gebakken en van stroop voorzien; verser kan het niet. Als het goed is, tenminste.

Ik kreeg een grote wafel, voor één euro, in een opgevouwen servet. De wafel was warm, heet zelfs, maar al bij de eerste hap proefde ik dat hij niet zo smaakte als anders. De koek was hard en droog en hij verkruimelde snel. Ik nam voor de zekerheid nog een hap, maar wist het toen zeker: Deze zogenaamd verse stroopwafel was niet vers. Hij had waarschijnlijk ergens een tijdlang gelegen en was uitgedroogd. Voor de vorm was hij opgewarmd, alsof hij zó vers was gebakken.

Ik bedacht me niet langer en sprak de oudste verkoper aan. Een paar weken geleden vroeg een mevrouw uit Muiden naast me of er gluten in het meel zaten. “Nee, mevrouw. Ik gebruik alleen Zeeuws meel” was het antwoord. “Ja maar, zit er ook tarwemeel in? Want mijn kleinzoon mag geen tarwemeel hebben, meneer” vroeg mevrouw V. weer. “Mevrouw, ik maak alles zelf, er zit alleen puur Zeeuws meel in. U hoeft mij niet te geloven!” was het gepikeerde antwoord. “Nou ja, geef me dan maar een pakje” zei de vrouw tenslotte berustend. Ik sprak dezelfde man van middelbare leeftijd aan.

“ Meneer, mag ik u iets vragen? Is deze koek hier net gebakken of is hij al eerder gebakken?” “Hoezo?” “Nou, ik vind hem niet zo lekker als anders. Hij is droger en hij smaakt niet zo lekker vers.” De man werd woedend en zonder de koek in mijn uitgestoken hand aan te pakken, greep hij twee koekhelften, kwakte daar een lading stroop op en gaf mij dit geheel met de woorden: “Hier, verser kan het niet, dan heb je niets meer te zeiken!” Er zat geen servet omheen en de dunne hete stroop stroomde uit de koek over mijn handen, op mijn broek, over mijn schoenen, mijn tas en de grond. De kleverige massa bedekte alles met een bruine laag. Ik wist me even geen raad. Met de oude en de nieuwe koek samen liep ik naar een verderop staande prullenbak en gooide de beide koeken weg. Met de grootste moeite probeerde ik mijn handen en mijn kleren schoon te maken. Dora gaf me een papieren servetje. Ik was woedend. Wat een manier van doen! Ik had hem die wafel in zijn gezicht moeten gooien. Nooit zal ik meer een kruimel koek kopen bij deze marktkraam en ik hoop dat menig Muier mijn voorbeeld zal volgen!