BIJ DE DOOD VAN BOUDEWIJN BÜCH

Zondagavond 24 november 2002. Marga van Praag meldt in het zes uur journaal dat Boudewijn Büch gisteren onverwachts is overleden. Ik ben er stil van. Hij was pas drieënvijftig en kreeg een hartstilstand. Büch was een zonderling persoon, maar wel een bekende en toch ook wel geliefde zonderling. De meeste mensen kenden hem van de televisie, waar hij met zijn reisprogramma bekend werd. Ook trad hij op in allerlei spelletjes en kwissen, waar hij steevast won omdat hij zo ontzettend veel wist. Hij kon ongelofelijk bot en arrogant zijn, maar eigenlijk was hij erg onzeker en verlegen. Die rijstreclames geven een leuk beeld van hem; die passie, dat gedrevene, dat kenmerkte hem. Passie voor Goethe, Mick Jagger, eilanden, biografieën, poëzie en talloze andere zaken. Ik mocht altijd graag kijken naar zijn programma ’s over popmuziek, waarbij hij tot in de verste uithoeken reisde om de maker van het een of andere liedje te vinden of er een verhaal bij te zoeken. Zulke mensen zijn uniek en ze komen steeds minder voor in onze wereld van massavermaak en namaak.

Büch was een bekend hypochonder; hij was vaak neerslachtig en somber. Maar hij was ook een ongekend fanatiek verzamelaar. Hij verzamelde als het ware het leven zelf. Zijn huis herbergt een enorme collectie boeken en voorwerpen. Toen men hem eens vroeg wat er mee moest gebeuren als hij dood was, zei hij: Dat interesseert me niet. Voor mijn part gooien ze alles weg. Nu hij dood is, ben ik benieuwd wat er met zijn bezit gebeuren zal. Ik hoop dat het bewaard blijft, als aandenken aan de man die al die spullen verzamelde. Dat hoop ik, als lezer, kijker, schrijver en verzamelaar.